معنی کله قد در لغت نامه دهخدا

قدکوتاه (آدمی). کوتاه بالا. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

معنی کله قد در فرهنگ گویش مازندرانی

نوعی ناسزا به افراد کوتاه قد

معنی کله قد - جستجوی لغت در جدول جو

کله قد

لغت نامه دهخدا

کله قد

فرهنگ گویش مازندرانی

کله شق

سرسخت، خودرای، لجوج

فرهنگ فارسی عمید

کله پز

کسی که کله و پاچۀ گوسفند طبخ می کند و می فروشد

فرهنگ فارسی عمید

کله سر

کلمه ای که از حروف اول پنج کلمۀ کیمیا، لیمیا، هیمیا، سیمیا، ریمیا که در نزد قدما از علوم سرّی بود، ساخته شده

فرهنگ فارسی عمید

کله خر

(کَلْ لَ / لِ خَ)

در تداول عامه، احمق. ابله. (فرهنگ فارسی معین). سخت نادان و مستبد به رأی خویش. احمق و جاهل و لجوج. سخت نادان و احمق ستیهنده. آنکه در عقاید غلط خود پا فشارد. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). آدم جاهل و یک دنده و مستبد به رأی. کسی که نمی توان روی حرفش حرف زد. (فرهنگ لغات عامیانۀ جمالزاده)

لغت نامه دهخدا

کله خود

(کُ لَهْ)

مخفف کلاه خود. مغفر:
بزد گرز بر ترگ رهام گرد
کله خود او گشت ز آن زخم خرد.
فردوسی.
و رجوع به کلاه خود شود

لغت نامه دهخدا

کله رود

(کُ لِ)

دهی از دهستان کوشک است که در بخش بافت شهرستان سیرجان واقع است و 191 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8)

لغت نامه دهخدا

کله زدن

(دَ رَتَ)

کله بستن:
رسیدند زی آبگیری فراز
زده کلۀ زرّبفت از فراز.
اسدی.
یکی هودج از ماه زرین سرش
زده کلۀ زرّبفت از برش.
اسدی.
زده کله بالای شاهانه تخت
نشسته بر آن یوسف نیک بخت.
شمسی (یوسف و زلیخا).
زده کله وتاج گوهرنگار
برآیین درآویخته شاهوار.
شمسی (یوسف وزلیخا).
چون زدی ابر کله بر خورشید
از لطافت شدی چو ابرسفید.
نظامی.
و رجوع به کله و کله بستن شود

لغت نامه دهخدا

کله زده

(کِلْ لَ / لِ یِ زَ دَ / دِ)

رجوع به ترکیبهای کلّه یا کلّه (معنی چهارم) شود

لغت نامه دهخدا

کله زن

(تُ مَ / مِ فُ)

لاف زن. (ناظم الاطباء) (از اشتینگاس)

لغت نامه دهخدا

کله سر

(کُ لِ سَ)

دهی از دهستان زنجانرود است که در بخش مرکزی شهرستان زنجان واقع است و 270 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2)

لغت نامه دهخدا

کله سن

(؟ سَ)

از شعب طایفۀ عکاشه است که از طوایف هفت لنگ ایل بختیاری است. (از جغرافیای سیاسی کیهان، ص 74)

لغت نامه دهخدا

کله شخ

(کَلْ لَ / لِ شَ)

در تداول عامه، کله شق گویند. سرشخ. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به کله شق شود

لغت نامه دهخدا

کره قم

(کَرْ رِ)

از طسوج وناحیۀ رود آبان به ناحیۀ قم. (تاریخ قم ص 113)

لغت نامه دهخدا

الف قد

(اَ لِ قَ / اَ لِ قَدد)

از اسمای محبوب است از جهت راستی قامت. (بهار عجم) (آنندراج). کنایه از معشوق راست قامت. الف قامت. سروقد. راست بالا. رجوع به مجموعۀ مترادفات ص 32 شود:
مو آن بحرم که در ظرف آمدستم
چو نقطه بر سر حرف آمدستم
بهر الفی الف قدی برآید
الف قدم که در الف آمدستم.
باباطاهر عریان.
بسیار لعبتان الف قد به پیش ما
چون دال و نون شدند ز نادانی و جنون.
سوزنی.
شوخ الف قد من هر گه کمان کشیده
پنداشتم خدنگی در خانه کمان است.
کلیم (از بهار عجم).
الف قدی که منم سینه چاک بالایش
سپهر سبزه خوابیده است در پایش.
صائب تبریزی (از بهار عجم)

لغت نامه دهخدا

کله پز

(تُ)

آنکه کله های حیوانات مثل کلۀ گوسفند و مثل آن را پخته می فروخته باشد. (آنندراج). کسی که کله و پاچه و شکنبۀ حیوانات را می پزد و می فروشد. (ناظم الاطباء). آنکه کله و پاچه و شکنبه از حیوانات (مانند گوسفند) را پزد و فروشد. (فرهنگ فارسی معین). روّاس. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
مرا کله پز کرده بی دست و پا
خبر نیست از پا و از سر مرا.
طاهر وحید (از آنندراج).
- امثال:
کله پز برخاست (یا پاشد) سگ جاش نشست، یعنی بدتری جای بدی را گرفت و به مزاح با هر آنکه بعداز برخاستن کسی، بر جای وی نشیند گویند. (امثال و حکم ص 1231)

آنکه کله های حیوانات مثل کلۀ گوسفند و مثل آن را پخته می فروخته باشد. (آنندراج). کسی که کله و پاچه و شکنبۀ حیوانات را می پزد و می فروشد. (ناظم الاطباء). آنکه کله و پاچه و شکنبه از حیوانات (مانند گوسفند) را پزد و فروشد. (فرهنگ فارسی معین). رَوّاس. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
مرا کله پز کرده بی دست و پا
خبر نیست از پا و از سر مرا.
طاهر وحید (از آنندراج).
- امثال:
کله پز برخاست (یا پاشد) سگ جاش نشست، یعنی بدتری جای بدی را گرفت و به مزاح با هر آنکه بعداز برخاستن کسی، بر جای وی نشیند گویند. (امثال و حکم ص 1231)

لغت نامه دهخدا

کله قند

(کَلْ لَ / لِ قَ)

یک قند تمام به شکل مخروط ریخته. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
چو قناد سر کرده این ظلم چند
سرش بی تن افتاد چون کله قند.
ملاطغرا (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

کله پا

آدمی که حالش بهم خورده و از حال طبیعی خارج شده و در حقیقت سرش را بجای پایش گذاشته باشد

فرهنگ لغت هوشیار